چندین سال است که مسئولان کشورمان در اجلاس های مختلف و دیدارهای عمومی و خصوصی با مسئولان کشورهای عربی بویژه عراق از ورود ریزگردهای آلاینده به ایران، گله دارند اما ظاهراً گوش شنوایی برای این اعتراض ها وجود ندارد.

به اعتقاد کارشناسان، پدیده ریزگردها به قدری که برای مردم ایران، مضر است و شدت دارد برای خود عراقی ها دردسرساز نیست چون کشور ما در مسیر وزش باد از غرب به شرق است و تمام آلاینده ها از عراق وارد ایران و بویژه شهرهای جنوبی و جنوب غربی کشور می شوند که این مسئله، همکاری عراقی ها با ما را سخت تر می کند.

در گزارش سازمان بهداشت جهانی، «اهواز» با بالاترین میزان ذرات معلق در هوا که اندازه ای کمتر از 10 میکرومتر دارند با اختلاف زیادی بالاتر از 1100 شهر دنیا قرار گرفته است بعد از آن هم «اولان باتور مغولستان» و شهر «سنندج» بیشترین آلودگی را دارند.

ذرات معلق هر چه ریزتر باشند در فضا ماندگارتر هستند اما ریشه این زخم که طی 8 سال گذشته دهان باز کرده است به اعتقاد مسئولان، جنگ افروزی آمریکا در عراق است.

چرا که زمین های بی آب و علف و بیابان های عراق که کانون های ذرات معلق بودند و طی سال ها دیگر تثبیت شده بودند با حملات نظامی آمریکا، زیر و رو شدند و دوباره برای ایجاد آلودگی، جان دوباره گرفتند.

از سوی دیگر مالچ پاشی بیابان ها نیز که تا پبش از حضور آمریکایی ها انجام می شد با شروع جنگ به دست فراموشی سپرده شد.

بهترین روش برای جلوگیری از پراکندگی ذرات معلق در عراق، مالچ پاشی زمین ها و هورهای خشک شده است اما با وضعیت فعلی عراق که درگیر حضور اشغالگران است، مالچ پاشی منابع آلاینده، اولویت صدم به شمار می رود.

طی سال های اخیر، کشاورزی در عراق رو به نابودی رفته و منابع آبی نیز مورد تهدید قرار گرفته به همین دلیل روز به روز به میزان زمین های بایر و هورهای خشک شده در این کشور اضافه می شود و میزان تهدید افزایش منابع آلاینده هوای کشورمان رو به فزونی می رود.

سازمان های جهانی هم به گفته مسئولان تا زمان حضور آمریکایی ها در عراق هیچ گونه فشاری برای کاهش آلودگی ها به عراق نمی توانند بیاورند، چرا که تحمیل این آلودگی ها به ایران، خوشایند آمریکایی هاست.

بیشتر از 8 سال است که شهرهای جنوبی و حنوب غرب کشور درگیر پدیده ریزگردها و گرد و غبار هستند به طوری که میزان گرد و غبار موجود در خوزستان 30 برابر استانداردهای جهانی است.

اما اگر این مشکل با عقد تفاهم نامه های متعدد با کشورهای عربی و بویژه عراق، از خارج از کشور قابل حل نیست، در داخل کشور که می توان از حجم آسیب های آن کاست.

ذرات معلق جزء آلاینده های خطرناک است که به راحتی جذب ریه و وارد سیستم گردش خون می شوند اما به این راحتی ها از بدن بیرون نمی روند. مسئولان کشور حداقل تا زمانی که سرپوش گذاشتن بر کانون های گرد و غبار، اولویت عراق شود باید تا حدی که ممکن است خطرات این پدیده را در داخل کشور برای مردم کاهش دهند.

یکی از این اقدامات می تواند به حداقل رساندن میزان حضور ساکنان استانهایی که شدیداً تحت تأثیر آلودگی ذرات معلق قرار دارند (از جمله اهواز و سنندج) در هوای باز باشد.

از سوی دیگر باید منابع آلاینده دیگر در این استان ها حذف شوند تا مزید بر علت نشوند به گونه ای که با ایجاد پوشش گیاهی و فضای سبز بیشتر، خروج صنایع آلاینده، جلوگیری از آتش سوزی و از بین بردن جنگل ها، حلوگیری از تردد خودروهای آلاینده و... می توان حجمی از آلودگی با منشأ داخلی را کاهش داد.

اما آنچه در نهایت حائز اهمیت است سلامتی هموطنانی است که در این استان ها هر روز با معضل گرد و غبار دست و پنجه نرم می کنند. آلاینده ای که سطح گستردگی آن روز به روز در حال افزایش است به طوری که اردیبهشت سال گذشته نیمی از ایران را در بر گرفت و در برخی مناطق با «باران گل» همراه شد.

یادمان باشد این بار هم خیلی زود، دیر می شود، پیش از آنکه گرد و غبار تمام مردم را خانه نشین کند، بهتر است مسئولان مرتبط در وزارت خارجه، وزارت کشور، سازمان محیط زیست، سازمان هواشناسی، وزارت بهداشت و... برای حل معضل گرد و غبار در کشور بیشتر از آنکه به دنبال برپایی همایش و سمینارها و امضای تفاهم نامه های بی سرانجام باشند، راه حل های عملیاتی بیابند.